Historia szkoły – Technikum Leśne w Lesku
Historię tego etapu szkoły rozpoczyna Zarządzenie nr 88 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 21 lipca 1972 roku w sprawie zmiany nazwy i siedziby Technikum Leśnego w Krasiczynie. W zarządzeniu tym, wydanym na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określania szkół oraz innych placówek oświatowych, wychowawczych i opiekuńczo – wychowawczych prowadzonych poza resortem oświaty, Minister LiPD zarządza:
1. „Siedzibę Technikum Leśnego w Krasiczyczynie przenosi się z miejscowości Krasiczyn w powiecie Przemyśl wojewódzwa rzeszowskiego do miejscowości Lesko w powiecie Lesko województwa rzeszowskiego.”
2. „Z dniem 1 września 1972 roku Technikum Leśne w Krasiczynie otrzymuje nazwę: Technikum Leśne w Lesku.”
W grudniu 1972 roku Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Przemyślu przekazuje w użytkowanie Technikum Leśnemu w Lesku budynki: szkołę, internat, budynek mieszkalny dla nauczycieli, warsztaty i inne obiekty.
W ten sposób po różnych kolejach i zdarzeniach czasu szkoła leśna w Lesku została wywianowana przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe w obiekty projektowane i budowane z myślą o tzw. dwuciągowej szkole. Sale lekcyjne wielkością i kubaturą odpowiadały klasom liczącym 25-30 osób, zaplecza dla gromadzenia pomocy dydaktycznych, pomieszczenia biblioteki, sali gimnastycznej, siłowni, boiska sportowe, pomieszczenia biurowo – administracyjne. W internacie, zamiast wielkich, krasiczyńskich często liczących kilkudziesięciu mieszkańców sypialni, młodzież otrzymała czteroosobowe pokoje z spełniające dobre warunki do popołudniowej nauki własnej. Nadleśnictwem dydaktycznym, organizującym praktyczną naukę zawodu stało się Nadleśnictwo Lesko. Leśnicy z tego Nadleśnictwa, by sprostać nowoczesnym wymaganiom dydaktyki, ukończyli studium pedagogiczne, by móc pracować z młodzieżą szkolną, a Lasy Państwowe doposażyły to Nadleśnictwo w przeznaczony do zajęć sprzęt mechaniczny, odzież roboczą do prac leśnych, sprzęt ochrony osobistej dla uczniów i nauczycieli oraz autobus który codziennie dowozi młodych adeptów lesnictwa na powierzchnie leśne gdzie wykonuje ona zaplanowane prace dla doskonalenia własnych umiejętności praktycznych leśnika. Przy współpracy z Dyrekcją Regionalną Lasów Państwowych w Krośnie młodzi leśnicy corocznie dodatkowo uzyskują uprawnienia trudnej sztuki ścinki drzew. Trzeba tutaj mocno podkreślić, że Dyrektor Generalny Lasów Państwowych przywiązuje olbrzymią wagę do dobrego przygotowania zawodowego leśników i choć od 1999 roku nie prowadzi już szkół leśnych, to znając mizerię oświatowych finansów rokrocznie przekazuje odpowiednią sumę pieniędzy do nadleśnictw dydaktycznych na utrzymanie właściwych warunków praktycznej nauki zawodu.
Moment przenosin szkoły wiąże się ściśle ze zmianami w składzie kadry nauczycielskiej. Do Leska nie przyjechali: mgr inż. Jan Pado – nauczyciel ochrony lasu, mgr inż. Franciszek Hatt – nauczyciel urządzania lasu, mgr inż. Antoni Mamulski – nauczyciel botaniki leśnej, mgr inż. Tadeusz Kurowski – nauczyciel użytkowania lasu oraz mgr inż. Henryk Ogonowski. Część z nich przeszła na emeryturę lub do pracy w innych szkołach, albo do pracy w Służbie Leśnej Lasów Państwowych. Pojawiają się nowi nauczyciele: mgr inż. Jan Wyrozumski – do niedawna nadleśniczy, Alina Bartosik, Edward Haduch i inni.
W latach osiemdziesiątych następuje w pewnym sensie zmiana pokoleniowa wśród kadry nauczycielskiej. Na emeryturę odchodzą zasłużeni i szanowani nauczyciele. Wśród nich Edward Haduch, mgr inż. Edward Flisowski, mgr Mieczysław Tomasik, mgr inż. Józef Chwała, mgr Władysław Duran, Leon Gruszecki, mgr inz Stanisław Sosenkiewicz, mgr Zdzisław Smorol, mgr Jerzy Hałas. W tym czasie kształtuje się obecnie pracująca Rada Pedagogiczna, którą do września 2002 roku kierował dyrektor szkoły mgr inż. Franciszek Maresz.
W tym samym czasie, a dokładnie 1983 roku do Technikum Leśnego w Lesku zostaje dołączona Zasadnicza Szkoła Leśna z Baligrodu. Powstaje więc Zespół Szkół Leśnych w Lesku, organizujący pracę technikum leśnego młodzieżowego, technikum leśnego dla pracujących i zasadniczej szkoły leśnej.
.
Dwa lata później, w 1985 roku, po likwidacji Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego zadania organu prowadzącego szkoły leśne przejmuje Dyrektor Generalny Lasów Państwowych. To rozwiązanie organizacyjne na długie lata wiąże szkołę leśną z potrzebami, oczekiwaniami i staraniami głównego pracodawcy dla absolwentów lesników.
Młodzież jest znakomita. Zainteresowana, ciekawa świata. Garnie się do różnych form aktywności. Są tacy, którzy chcą malować, więc malują są tacy, którzy chcą pisać, więc piszą, fotografują, filmują, grają w siatkówkę, koszykówkę albo na sygnałówkach myśliwskich, jako turyści zwiedzają bliższe lub dalsze części kraju, wyjeżdżają za granicę. Dobrze układają stosunki ze swoimi kolegami z Węgier czy ze Słowacji.
Ktokolwiek zaglądnie do pracowni szkolnych, wszędzie widać ślad uczniowskiej i nauczycielskiej ręki. Sceny z „Pana Tadeusza” malowane na tynku pracowni języka polskiego, poczet królów polskich, niektóre herby szlachty polskiej na ścianach pracowni historii, lapidarium, zielniki, eksponaty zoologiczne, zbiory entomologiczne, plansze, schematy i ekspozycje są owocem i codziennej, i wieloletniej pracy
Lata dziewięćdziesiąte to czas, w którym Lasy Państwowe budują swój, nie posiadający analogu na całym świecie, system informatyczny. Ten System Informatyczny Lasów Państwowych obejmuje swoim zasięgiem rozległy działania obszar od stanowiska samego dyrektora generalnego począwszy, poprzez dyrekcje regionalne, nadleśnictwa, leśnictwa aż do tzw. wydzielenia oraz od opisu taksacyjnego drzewostanu, opisu siedliska poprzez plany gospodarcze, rozliczanie robót do wszelkiego rodzaju obowiązującej w Lasach i w państwie statystki. System ten ostatnio wzbogacił się o leśne mapy numeryczne. Wprowadzenie takiego wielkiego i co ważniejsze, sprawnego systemu informatycznego wymagało m.im. przeszkolenia wielkiej liczby pracowników leśnych oraz przygotowania warunków do systematycznego kształcenia młodzieży w tym zakresie. Z tego powodu w naszym Zespole Szkół Leśnych pojawiła się zakupiona w 1996 roku przez Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych pracownia Systemu Informatycznego Lasów Państwowych z oprogramowaniem odpowiadającym potrzebom nadleśnictwa i 25 terminalami dla uczniów oraz rejestratorami leśniczego. Pracownia ta kosztowała około 150 tys. nowych złotych i jak pokazuje doświadczenie, była to konieczna i pożyteczna inwestycja w praktyczne kształcenie.
Jest zrozumiałe, że leśnicy to grupa zawodowa posiadająca szczególny zawodowy stosunek do otaczającej przyrody, w tym do roślin i do zwierząt. Ci wszyscy, którzy pamiętają, jak wyglądała w 1972 roku posesja ówczesnego Technikum – goły plac po budowie – w niczym nie przypominający dzisiejszego parku szkolnego. Drzewostan parkowy przerósł już swoją wysokością dwu i trzy kondygnacyjne budynki. Podwórze pokryło się dróżkami, alejkami, żywopłotami.
W skrzynkach lęgowych rozmieszczonych na wysokich już drzewach gnieżdżą się szpaki i sikory, wieczorem słychać pohukiwanie sów, przy trotuarze prowadzącym z internatu do budynku szkoły pysznią się liczące już trzydzieści jeden lat agawy – które pewnie już niedługo zakwitną. Ten park to prezent, jaki w pierwszych latach istnienia szkoły w Lesku wykonali ówcześni uczniowie i nauczyciele. To dowód, że Zespół Szkół Leśnych wrósł na trwałe w społeczny pejzaż Leska.
Jakie zdarzenia, jakie decyzje wpłyną na dalszy los Zespołu Szkół Leśnych w Lesku, dzisiaj jeszcze nie wiemy. Wiemy jednak na pewno, że lasy, które przecież tworzą klimaksowe stadium rozwoju szaty roślinnej kraju, które obok hojnego daru z tradycyjnych użytków leśnych spełniają coraz ważniejsze funkcje w zakresie ochrony przyrody, czy ochrony środowiska naturalnego człowieka nie mogą nie pozostawać w centrum uwagi ludzi mądrych, ludzi często wybiegających myślą w daleką przyszłość. W tej przyszłości ludzie pracujący na co dzień w zielonych mundurach leśników, mundurach liczących ponad trzy wieki chlubnej tradycji, mają, mimo pozorów, do odegrania coraz ważniejszą rolę.
Pielęgnacja tego liczącego 120 lat materialnego i duchowego dorobku kształcenia leśników, to nasz dzisiejszy szkolny święty obowiązek. Historia szkoły, historia leśnictwa, historia narodu jest historią ludzi którzy ją tworzą i dlatego nikt z nas nie powie, nikt nie powinien powiedzieć, że był tutaj tylko biernym obserwatorem.
Wojciech Kumala
