W poszukiwaniu śladów historii
Zmurszały czasem cierpliwie czeka na zapomnianym skrawku cmentarza gdzie tylko wiatr hula pośród nagrobków i martwa cisza serca poraża(…) R. Sobik, Stary drewniany krzyż. Bieszczady, jak zresztą każdy zakątek naszej Ojczyzny i świata, niesie z sobą różne historie. Opowieści jeszcze żywe, powtarzane przez ludzi i te zapomniane, które zamknęło trumienne wieko. Takie historie kryje również stary opuszczony cmentarz umiejscowiony na jednym ze wzgórz pod którym wije się wstęga Sanu w miejscowości Postołów.
Wieś powstała na prawie niemieckim, a cerkiew parafialna wzmiankowana była już w 1526 roku. W 1921 wieś liczyła 69 domów i 391 mieszkańców, jednak prawie wszyscy byli grekokatolikami, więc po 1945 mieszkańców wysiedlono, a drewnianą cerkiew z 1879 rozebrano. Pozostał tylko cmentarz.
W poniedziałkowe popołudnie wraz z młodzieżą z naszego Technikum i wychowawcą oraz nauczycielem historii – p. Krystianem Wójcikiem, zaopatrzeni w kosiarkę, piły, sekatory i maczety udaliśmy się na wspomniane miejsce, by poszukać śladów historii i obecności na tym miejscu ludzi. Tych śladów po wysiedlonych mieszkańcach Postołowa pozostało niewiele. Bo cerkiew została już dawno rozebrana, jak wspomniała starsza mieszkanka Postołowa, a po grekokatolikach tam mieszkających zostało tylko kilka nagrobków, dwa widoczne ziemne groby kuty krzyż i pasyjka Zbawiciela włożona między konary.
Stare drewniane krzyże już się rozpadły, a miejsce grobów może jedynie wskazywać wszędzie królujący barwinek. W porozumieniu z naszą leską Gminą postanowiliśmy wyciąć zarośla, młode siewki i popodcinać stare klony, dzikie czereśnie i lipy. Dzięki temu to miejsce myślę, że nabrało na nowo charakteru sacrum, który przecież należy się miejscu uświęconemu modlitwą, gdzie spoczywają ludzie i ich historie, a ja mam nadzieję, że powrócimy tam wiosną by dokończyć oczyszczania tego miejsca.
ks. Przemysław Macnar
